To największy instrument strunowy na świecie. Do tego bardzo unikalny. Kto go wynalazł, kiedy i co najważniejsze, jak brzmi. Wszystkiego dowiesz się z tego krótkiego wpisu.
Oktobas ma 3.6 m długości (dla porównania kontrabas ma 2 m). Posiada trzy długie struny 2.18 m. Waży prawie 132 kg. Brzmienie oktobasu można porównać do ryczącego, potężnego zwierzęcia (nam trochę przypomina krokodyla) albo do grzmotu.
Instrument generuje dźwięki tak niskie, że niektóre są ledwo słyszalne dla człowieka (zwłaszcza te poniżej częstotliwości 20 Hz). Za to są wyraźnie odczuwalne (wibracje na skórze).
Prototyp oktobasu skontrował niejaki pan Dubois w 1834 roku. Udoskonalił go piętnaście lat później francuski lutnik Jean-Baptiste Vuillaume, który zbudował trzy takie egzemplarze. Wszystkie zaprezentował na London World Fair w 1851 roku. Zachował się tylko jeden oktobas Vuillaume’a, który znajduje się w muzeum Cité de la Musique w Paryżu.
W XXI w. Jean-Jacques Pagès, wybitny współczesny francuski lutnik, postanowił odtworzyć monstrualne dzieło Vuillaume’a i przy okazji nieco je ulepszyć. Mniej więcej w tym samym czasie Orkiestra Symfoniczna w Montrealu (OSM) szukała instrumentu, który dostarczałby dźwięki o bardzo niskich częstotliwościach.
Ówczesny dyrektor orkiestry przekonał Rogera Duboisa, mecenasa sztuki, najpierw do sfinansowania zakupu jednego oktobasu Pagès’a (2016 r.), a potem dwóch kolejnych. W sumie OSM posiada trzy oktobasy.
Na świecie istnieje tylko kilka oktobasów. Niektóre źródła podają, że cztery, inne, że siedem. Jeden egzemplarz posiada Musical Instrument Museum w Phoenix, który czasem wypożycza jeden z najwybitniejszych kompozytorów muzyki filmowej — Hanz Zimmer.
Lubisz ciężkie, „grube” brzmienie? Koniecznie przeczytaj: Wyglądają jak konsola do zarządzania światem.
Zdjęcie tytułowe: Andrew Konstantinov/Unsplash